นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
หนึ่งราตรี
เรื่องราวเล็กๆที่เกิดขึ้นในคืนหนึ่งของพวกเขาทั้งสอง ณ เมืองท่าไบรท์เลม "ฉันได้รับระบบสุดเทพหลังเกิดใหม่:ผจญภัยทวีปลึกลับ"
ผู้เข้าชมรวม
70
ผู้เข้าชมเดือนนี้
4
ผู้เข้าชมรวม
70
หมวด : ซึ้งกินใจ
อัปเดตล่าสุด : 18 มี.ค. 67 / 08:11 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
จากนิยาย: ฉันได้รับระบบสุดเทพหลังเกิดใหม่ เรื่องสั้นของเล่ม : ผจญภัยทวีปลึกลับ
……………………………………………………………………….
ท่ามกลางสายลมทะเลอ่อนๆที่พัดสอบหอบเอากลิ่นของทะเลที่เค็มเล็กๆขึ้นมาจากท่าเรือที่อยู่ห่างไกล สายลมนั้นมันได้พัดเข้ามากระทบร่างของชายหนุ่มและหญิงสาวคู่หนึ่งกำลังสวมกอดกันพร้อมกับจ้องมองดวงจันทร์ขนาดใหญ่ที่กำลังเปล่งแสงสว่างกระจ่างใสทำให้พื้นที่โดยรอบของอ่าวแห่งนี้สว่างดุจกลางวัน ทัศนียภาพเบื้องหน้าของพวกเขานั้นช่างงดงามหาที่เปรียบมิได้
มันคงจะดีไม่น้อยหากว่านี้เป็นทริปเที่ยวสำหรับการฮันนี่มูนแต่ทว่าด้วยสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนั้นทำให้ชายหนุ่มอดที่จะหนักใจไม่ได้ ซึ่งในตอนนั้นเขาก็ได้เผลอกระชับวงแขนที่กำลังสวมกอดหญิงสาวให้แน่นขึ้นเล็กน้อยและในตอนนั้นก็ดูเหมือนว่าหญิงสาวก็รับรู้ได้ถึงความหนักใจของอีกฝ่าย เธอจึงหลับตาลงพร้อมกับอิงศีรษะสบไหล่ของเขาราวกับจะให้ความรู้สึกและไออุ่นจากร่างของเธอปลอบประโลมชายหนุ่ม
ทั้งสองอิงแอบแนบชิดกันอยู่อย่างนั้นเนินนานราวกับเป็นนิรันดร์ ราวกับว่าเวลาตอนนี้นั้นได้ถูกหยุดเอาไว้ ดุจโลกทั้งใบนั้นได้สงบลงเพื่อพวกเขาทั้งสอง…
แล้วหลังจากนั้นชายหนุ่มก็ได้เอ่ยปากขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทุ่มต่ำและเต็มไปด้วยความหนักใจ
“ผมกลัวว่าผมจะพาพวกเขามาตาย…”
มันเป็นประโยคสั้นๆ ประโยคสั้นๆที่เขาไม่สามารถพูดออกมาต่อหน้าผู้คนมากมายที่ติดตามตัวของเขา เขาได้แต่นึกกับตัวเองว่าตนนั้นไม่ได้ยิ่งใหญ่เหมือนดังเช่นผู้กล้าที่จากไปหรือตัวเอกในละครหรือในนิยายต่าง เขารู้สึกหวาดกล…ไม่ เขาไม่แม้แต่จะสามารถพูดได้ว่าตัวของเขานั้นรู้สึกหวาดกลัวเพราะเขานั้นรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้
เขาไม่เหมือนกับตัวเอกพวกนั้นที่ไม่รู้สึกอะไรเลย พวกเขาเป็นเหมือนกระสุนปืนที่พุ่งตรงไปยังเป้าหมายโดยปราศจากอารมณ์ความรู้สึก เป็นเหมือน NPC ที่ถูกบงการให้เดินต่อไปโดยไร้ความหวาดกลัวในขณะที่ความปราถนาของพวกเขานั้นชัดเจนไม่เปลี่ยนแปลง ซึ่งเขารู้ดีว่านั่น มันไม่ใช่สำหรับเขา
เขาหวาดกลัว เอาจริงๆเขาก็คิดว่าตนนั้นขี้ขลาดกว่าที่ผู้คนรอบตัวของเขานั้นจะรับรู้ บางทีเขาก็มีแอบคิดว่าถ้าเขาหนีไปแล้วใช้ชีวิตอย่างปกติ มีแฟน มีครอบครัว ใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดาก็คงจะดีไม่น้อย อย่างน้อยก็จนกว่าทุกอย่างจะจบลง… เขาคิดไปต่างๆนาๆในขณะที่โอบกอดหญิงสาวเอาไว้ในอ้อมแขน
“ผมกลัว”
เขาสารภาพกับหญิงสาวผู้เป็นที่รัก พูดออกไปว่าตนนั้นเป็นคนขี้ขลาดแต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวผู้อยู่ในอ้อมแขนของเขานั้นกลับกอดเขาแน่นยิ่งขึ้นราวกับเธออยากจะบอกเขาว่า ไม่เป็นไร เธอนิ่งเงียบคอยรับฟังเขาทำให้เขานั้นรู้สึกว่าหญิงสาวนั้นกำลังยืนเคียงข้างตัวของเขาจริงๆ
“ผมไม่รู้ว่าอนาคตนั้นจะเป็นเช่นไร ผมอาจจะพาทุกคนมาตาย ตายโดยที่ไม่มีที่กลบฝัง ตายในต่างดินแดนไม่ได้กลับไปยังบ้านของตน ผมอาจจะสามารถสู้และต่อกรพวกมันได้แต่ผมไม่สามารถไปอยู่ทุกที่ทุกเวลาเพื่อช่วยทุกคนได้ มันจะมีคนตายและจะมีคนตายมากขึ้น แม้แต่ผมก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะมีชีวิตรอดไปได้ ผ… ผม…”
ในตอนนั้นชายหนุ่มได้ใช้มือผลักหญิงสาวให้ห่างจากอกของเขาก่อนที่จะจ้องมองเธอ เขามองไปยังหญิงสาวผู้มีดวงตากระจ่างใสดุจดวงจันทร์ที่กำลังฉายแสงบนฝากฟ้า ซึ่งเขารู้ดีว่ามีบางสิ่งที่แปลกสำหรับเบียทริซ สำหรับหญิงสาวตรงหน้าของเขาเธอคนนี้แม้ว่าจะไม่บอกแต่ด้วยเซนต์สัมผัสของเขา เขานั้นสามารถรับรู้ได้ว่าเธอนั้นน่าจะ อาจจะเป็นคนที่กลับมาจากอดีตและเธอก็น่าจะรู้ว่าเขานั้นก็น่าจะเป็นอะไรที่คล้ายคลึงกัน พวกเขาทั้งสองต่างรู้จักกันและกันแม้ว่าทั้งสองนั้นจะไม่ได้เอ่ยปากออกไปก็ตามที
เขามองผ่านไปยังดวงตาของเธอกระจ่างและเต็มไปด้วยความเข้าใจก่อนที่เขาจะซุกศีรษะของตนซบลงบนไหล่ของอีกฝ่ายเหมือนเด็กชายตัวใหญ่ที่กำลังสวมกอดมารดาก่อนที่จะกระซิบพูดขึ้นมาเบาๆดุจสายลมที่พัดผ่าน
“ผมกลัวว่าคุณจะตาย”
ซึ่งหญิงสาวที่ได้ยินอย่างนั้นเธอก็ยิ้มอ่อนออกมาก่อนที่จะสวมกอดเขาพร้อมกับตบหลังของเขาเบาๆ
“มันจะไม่เป็นไรกวิน มันจะไม่เป็นไร…”
“ไม่ว่าจะโลกใบนี้หรือโลกของเราล้วนแล้วแต่ไม่อาจที่จะหลีกหนีโชคชะตา ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วสุดท้ายมันก็จะดำเนินตามทางของมัน เราไม่อาจจะหลีกหนีมันได้คุณก็รู้…”
เมื่อหญิงสาวพูดมาถึงจุดนี้เธอก็ใช้มือที่สวมกอดอีกฝ่ายละออกมาก่อนที่จะใช้มือของเธอประกบใบหน้าของชายหนุ่มให้จ้องมองมาที่เธอ
“ความตายมันเป็นสิ่งที่เราไม่อาจที่จะเลี่ยงมันได้อยู่แล้ว ต่อให้อนาคตเราจะต้องเจอกับปีศาจระดับพระเจ้าแล้วยังไงละ ความตายมันแน่นอนอยู่แล้ว เราทุกคนต้องตาย มันขึ้นอยู่กับว่าเรานั้นจะทำยังไงกับความตายนั้นต่างหาก… ”
กวินที่ได้ยินคำพูดของหญิงสาวเขาก็ตกตะลึง หญิงสาวตรงหน้าของเขานั้นช่างเข้มแข็ง ซึ่งในขณะนั้นมันทำให้เขาเห็นภาพของเบียทริซ หญิงสาวตรงหน้าของเขานั้นเป็นดุจจักรพรรดินีผู้ที่สามารถเปลี่ยนแปลงโลกได้ด้วยการโบกมือเพียงครั้งเดียว ในตอนนี้เธอช่างงดงามเสียยิ่งกว่าอะไรราวกับเป็นดอกไม้ที่บานสะพรั่งที่แสดงคุณค่าที่แท้จริงต่อโลก ยิ่งใหญ่ งดงาม เปี่ยมล้นด้วยเสน่ห์
ซึ่งในขณะที่กวินนั้นกำลังตกตะลึงหญิงสาวก็ได้กล่าวต่อไป
“ข้านะได้บ่นเจ้ามากต่อมากให้ระวังตัวแต่ข้านั้นไม่เคยบอกให้เจ้าไม่ทำสิ่งที่เจ้าต้องการ ไม่เคยบอกให้เจ้าไม่ทำในสิ่งที่สมควรทำ ไม่เคยบอกให้เจ้าไม่ทำสิ่งที่เจ้าคิดว่ามันถูกต้อง เจ้าทำมันไปเลย ข้าจะอยู่ที่นี่ อยู่ตรงนี้ ข้าจะปกป้องด้านหลังให้กับเจ้าเอง ถ้าเกิดว่ามีศัตรูของเราหน้าไหนมันบังอาจก้าวเข้ามาละก็ ข้าจะฆ่ามันเอง”
เบียทริซจ้องกวินอยู่อย่างนั้นก่อนที่เธอนั้นจะสูดลมหายใจลึกก่อนที่จะพูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและจริงจัง
“ดั่งนั้นเจ้าจงไปทำสิ่งที่เจ้าควรทำอย่างได้ลังเลสิ่งใด… เข้าใจไหม”
กวินมองไปยังหญิงสาวที่กำลังจ้องมองมาที่เขาอย่างดุดันพร้อมกับคิดว่าเธอนั้นในที่สุดก็หลุดพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้ยังไงกันนะ
“อือ…”
กวินครางเบาๆตอบรับหญิงสาวซึ่งในขณะนั้นเองเขาก็ดึงเธอเขามาจูบอย่างดูดดื่มและมือที่ซุกซนของเขาก็กำลังไล่ไปตามร่างของหญิงสาวและคำคืนที่เร้าร้อนก็ได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
-เมื่อทุกอย่างถึงเวลามันจะอธิบายตัวของมันเอง-
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ท่ามลาสายลมทะเลอ่อนๆที่พัสอบหอบเอาลิ่นอทะเลที่เ็มเล็ๆึ้นมาาท่าเรือที่อยู่ห่าไล สายลมนั้นมันไ้พัเ้ามาระทบร่าอายหนุ่มและหิสาวู่หนึ่ำลัสวมอันพร้อมับ้อมอวันทร์นาให่ที่ำลัเปล่แสสว่าระ่าใสทำให้พื้นที่โยรอบออ่าวแห่นี้สว่าุลาวัน ทัศนียภาพเบื้อหน้าอพวเานั้น่าามหาที่เปรียบมิไ้
มันะีไม่น้อยหาว่านี้เป็นทริปเที่ยวสำหรับารฮันนี่มูนแ่ทว่า้วยสถานาร์ที่ำลัะเิึ้น่อไปนั้นทำให้ายหนุ่มอที่ะหนัใไม่ไ้ ึ่ในอนนั้นเา็ไ้เผลอระับวแนที่ำลัสวมอหิสาวให้แน่นึ้นเล็น้อยและในอนนั้น็ูเหมือนว่าหิสาว็รับรู้ไ้ถึวามหนัใออีฝ่าย เธอึหลับาลพร้อมับอิศีรษะสบไหล่อเาราวับะให้วามรู้สึและไออุ่นาร่าอเธอปลอบประโลมายหนุ่ม
ทั้สออิแอบแนบิันอยู่อย่านั้นเนินนานราวับเป็นนิรันร์ ราวับว่าเวลาอนนี้นั้นไ้ถูหยุเอาไว้ ุโลทั้ใบนั้นไ้สบลเพื่อพวเาทั้สอ…
แล้วหลัานั้นายหนุ่ม็ไ้เอ่ยปาึ้น้วยน้ำเสียที่ทุ่ม่ำและเ็มไป้วยวามหนัใ
“ผมลัวว่าผมะพาพวเามาาย…”
มันเป็นประโยสั้นๆ ประโยสั้นๆที่เาไม่สามารถพูออมา่อหน้าผู้นมามายที่ิามัวอเา เาไ้แ่นึับัวเอว่านนั้นไม่ไ้ยิ่ให่เหมือนัเ่นผู้ล้าที่าไปหรือัวเอในละรหรือในนิยาย่า เารู้สึหวาล…ไม่ เาไม่แม้แ่ะสามารถพูไ้ว่าัวอเานั้นรู้สึหวาลัวเพราะเานั้นรู้ว่าอะไระเิึ้น่อานี้
เาไม่เหมือนับัวเอพวนั้นที่ไม่รู้สึอะไรเลย พวเาเป็นเหมือนระสุนปืนที่พุ่รไปยัเป้าหมายโยปราศาอารม์วามรู้สึ เป็นเหมือน NPC ที่ถูบารให้เิน่อไปโยไร้วามหวาลัวในะที่วามปราถนาอพวเานั้นัเนไม่เปลี่ยนแปล ึ่เารู้ีว่านั่น มันไม่ใ่สำหรับเา
เาหวาลัว เอาริๆเา็ิว่านนั้นี้ลาว่าที่ผู้นรอบัวอเานั้นะรับรู้ บาทีเา็มีแอบิว่าถ้าเาหนีไปแล้วใ้ีวิอย่าปิ มีแฟน มีรอบรัว ใ้ีวิอย่านธรรมา็ะีไม่น้อย อย่าน้อย็นว่าทุอย่าะบล… เาิไป่าๆนาๆในะที่โอบอหิสาวเอาไว้ในอ้อมแน
“ผมลัว”
เาสารภาพับหิสาวผู้เป็นที่รั พูออไปว่านนั้นเป็นนี้ลาแ่ถึอย่านั้นหิสาวผู้อยู่ในอ้อมแนอเานั้นลับอเาแน่นยิ่ึ้นราวับเธออยาะบอเาว่า ไม่เป็นไร เธอนิ่เียบอยรับฟัเาทำให้เานั้นรู้สึว่าหิสาวนั้นำลัยืนเีย้าัวอเาริๆ
“ผมไม่รู้ว่าอนานั้นะเป็นเ่นไร ผมอาะพาทุนมาาย ายโยที่ไม่มีที่ลบฝั ายใน่าินแนไม่ไ้ลับไปยับ้านอน ผมอาะสามารถสู้และ่อรพวมันไ้แ่ผมไม่สามารถไปอยู่ทุที่ทุเวลาเพื่อ่วยทุนไ้ มันะมีนายและะมีนายมาึ้น แม้แ่ผม็ไม่มั่นใว่าัวเอะมีีวิรอไปไ้ ผ… ผม…”
ในอนนั้นายหนุ่มไ้ใ้มือผลัหิสาวให้ห่าาออเา่อนที่ะ้อมอเธอ เามอไปยัหิสาวผู้มีวาระ่าใสุวันทร์ที่ำลัายแสบนฝาฟ้า ึ่เารู้ีว่ามีบาสิ่ที่แปลสำหรับเบียทริ สำหรับหิสาวรหน้าอเาเธอนนี้แม้ว่าะไม่บอแ่้วยเน์สัมผัสอเา เานั้นสามารถรับรู้ไ้ว่าเธอนั้นน่าะ อาะเป็นนที่ลับมาาอีและเธอ็น่าะรู้ว่าเานั้น็น่าะเป็นอะไรที่ล้ายลึัน พวเาทั้สอ่ารู้ัันและันแม้ว่าทั้สอนั้นะไม่ไ้เอ่ยปาออไป็ามที
เามอผ่านไปยัวาอเธอระ่าและเ็มไป้วยวามเ้าใ่อนที่เาะุศีรษะอนบลบนไหล่ออีฝ่ายเหมือนเ็ายัวให่ที่ำลัสวมอมารา่อนที่ะระิบพูึ้นมาเบาๆุสายลมที่พัผ่าน
“ผมลัวว่าุะาย”
ึ่หิสาวที่ไ้ยินอย่านั้นเธอ็ยิ้มอ่อนออมา่อนที่ะสวมอเาพร้อมับบหลัอเาเบาๆ
“มันะไม่เป็นไรวิน มันะไม่เป็นไร…”
“ไม่ว่าะโลใบนี้หรือโลอเราล้วนแล้วแ่ไม่อาที่ะหลีหนีโะา ไม่ว่าะ้าหรือเร็วสุท้ายมัน็ะำเนินามทาอมัน เราไม่อาะหลีหนีมันไุ้็รู้…”
เมื่อหิสาวพูมาถึุนี้เธอ็ใ้มือที่สวมออีฝ่ายละออมา่อนที่ะใ้มืออเธอประบใบหน้าอายหนุ่มให้้อมอมาที่เธอ
“วามายมันเป็นสิ่ที่เราไม่อาที่ะเลี่ยมันไ้อยู่แล้ว ่อให้อนาเราะ้อเอับปีศาระับพระเ้าแล้วยัไละ วามายมันแน่นอนอยู่แล้ว เราทุน้อาย มันึ้นอยู่ับว่าเรานั้นะทำยัไับวามายนั้น่าหา… ”
วินที่ไ้ยินำพูอหิสาวเา็ะลึ หิสาวรหน้าอเานั้น่าเ้มแ็ ึ่ในะนั้นมันทำให้เาเห็นภาพอเบียทริ หิสาวรหน้าอเานั้นเป็นุัรพรรินีผู้ที่สามารถเปลี่ยนแปลโลไ้้วยารโบมือเพียรั้เียว ในอนนี้เธอ่าามเสียยิ่ว่าอะไรราวับเป็นอไม้ที่บานสะพรั่ที่แสุ่าที่แท้ริ่อโล ยิ่ให่ าม เปี่ยมล้น้วยเสน่ห์
ึ่ในะที่วินนั้นำลัะลึหิสาว็ไ้ล่าว่อไป
“้านะไ้บ่นเ้ามา่อมาให้ระวััวแ่้านั้นไม่เยบอให้เ้าไม่ทำสิ่ที่เ้า้อาร ไม่เยบอให้เ้าไม่ทำในสิ่ที่สมวรทำ ไม่เยบอให้เ้าไม่ทำสิ่ที่เ้าิว่ามันถู้อ เ้าทำมันไปเลย ้าะอยู่ที่นี่ อยู่รนี้ ้าะปป้อ้านหลัให้ับเ้าเอ ถ้าเิว่ามีศัรูอเราหน้าไหนมันบัอา้าวเ้ามาละ็ ้าะ่ามันเอ”
เบียทริ้อวินอยู่อย่านั้น่อนที่เธอนั้นะสูลมหายใลึ่อนที่ะพูึ้นอีรั้้วยน้ำเสียที่หนัแน่นและริั
“ั่นั้นเ้าไปทำสิ่ที่เ้าวรทำอย่าไ้ลัเลสิ่ใ… เ้าใไหม”
วินมอไปยัหิสาวที่ำลั้อมอมาที่เาอย่าุันพร้อมับิว่าเธอนั้นในที่สุ็หลุพูอะไรแบบนี้ออมาไ้ยัไันนะ
“อือ…”
วินราเบาๆอบรับหิสาวึ่ในะนั้นเอเา็ึเธอเามาูบอย่าูื่มและมือทีุ่นอเา็ำลัไล่ไปามร่าอหิสาวและำืนที่เร้าร้อน็ไ้เริ่ม้นึ้นอีรั้
-เมื่อทุอย่าถึเวลามันะอธิบายัวอมันเอ-
ผลงานอื่นๆ ของ พู่กันจรดอักษร ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ พู่กันจรดอักษร
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น